می دانی......!
با رفتنش با این که بگویی: اه اگر می دانستی که پس از تو قد نفسهایم قامت شب یلداست و اگر می دانستی که وسعت این بی تابی کشتزار صبوری را خشک می کند......... !
و یا گریه کردن در حق عشقت نمی توانی کاری را انجام بدهی یا جای خالی او را پر کنی.
میدانی بزرگی میگفت:بیا قایق هایمان را ساحل طلوع باشیم و دلتنگی هایمان را غروب.
او برایم غم تنهایی را را این چنین توضیح میداد:
که عزیزم گاهی می توان در عالم تنهایی احساس جمعی داشت و غم تنهایی را تنها گذاشت.
توصیه او همیشه به من این بود که تا میتوانی در زندگی با دیگران باش ولی هنگامی که احساس کردی داری در غم تنهایی فرو می روی نگذار که شب ناامیدی بر تو دوام بیاورد بلکه با قدرتت باعث طلوع خورشید امیدواری شو.
او می گفت اگر تنهایی نبود پس تو هیچ هنگام معنی یار و دوست و ........را نمی فهمیدی!!!
همانگونه که سهراب می گوید:و اگر مرگ نبود دست ما در پی چیز دیگر می گشت.
می دانی او بارها و بارها به من می گفت:
به کسیکه دوستش داری عشق بورز ولی از عشقت قید نساز بلکه بگذار آن عشق دریایی روان باشد میان سواحل ارواحتان.
او می گفت:از قرص نان خویش به یکدیگر بدهید ولی هر دو از یک قرص نان نخورید با هم شادی کنید ولی در عین حال هر یک از شما تنها باشید بسان تارهای یک عود که جدایند و حال آن که ارتعاششان یک آهنگ را تعبیه می کنند.
دلهایتان را به یکدیگر بدهید اما نه برای نگه داشتن تنها کف دست حیات است که دلهایتان می گنجد.
کنار هم بایستید ولی نه زیاد نزدیک همچنان که ستون های معبد از یکدیگر جدایند و نیز درخت بلوط و سرو در سایه ی یکدیگر نمی رویند.
آری !!!!
او همیشه اینها را برایم زمزمه می کرد ولی من همیشه به صدایش گوش می دادم نه به محتوای کلام او!!!
و امروز که رفته است و مرا تنها گذاشته می فهمم که او چه می گفت................