سلام بچه ها دیشب که آسمون عشقش بهم سلام کرد نگاهش را در نگاهم جا گذاشت فکر نمی کردم که دوباره لیلی قصه های تنهاییم بشه.
تازه داشتم نگاه هاشو نفسهاشو و.......................
                           فراموش می کردم ولی نشد که زنگیم بدون وجودش رنگ تازه ای بگیره نشد که اون و به باد صبا بسپرم می دانم که صدای منو نمی شنوه می دونم که نگاهم و باور نمی کنه می دانم که قصد اینو نداره که واسه ی من آغوش گرمش و واکنه همه را می دانم اینو نمی دونم که اگر نمی خواهد که از گرمای وجودش به من اعطا کنه پس چه دلیلی داشت که برای لحظاتی هم که شده به من با اوون پاکی و صداقت همیشگی نگاه کنه.
   من نمی دونم که چی شد؟؟؟یه دفعه از من دور شد تنها چیزی را که میدونم اینه که تا زمانی که غروب همیشگی به من سلام نکرده به عشقش محکومم محکوم محکوم!!!!!!!!!
 با آرزوی خوشحالی شما گلام به خالق هستی می سپارمتون.
 راستی!!!!!!!!
        بچه ها موضوع این هفته خدا خواهد بود.
                                                                     نظر یادتون نره!!!!!!!