با صداش بود که بیدار شدم !!!غرغر می کردم اما خوشحالم بودم از این که بیدار شدم دلم براش خیلی خیلی تنگ شده بود٫ آخه غرورم نمیذاشت یادم بمونه که چه کارهایی برام کرده!!
 پس پا شدم از این که یه بار دیگه اومده سراغم براش اشک ریختم.....
       تویی که داری الان این رو می خونی هم مثل منی یا این که همیشه باهاش بودی همون طوری که که هیچ وقت اون هم تو رو تنها نگذاشته؟؟؟
می خواستم در بارش نویسم اما اون اونقدر صفتهای زیبا داشت که موندم از چی بنویسم پس گفتم اول از شماها بپرسم که همه رو یه جا جمع کنم و یه مطلبی که شایستش هست رو بنویسم پس من رو از نظراتتون با خبر کنید منتظرم!!!!
                                                                             به خود مهربونش می سپارم!!!
                                                                                          منتظرم!!!!       

 آنها که به سر در طلب کعبه دویدند
                                            چون عاقبت الامربه مقصود رسیدند
 رفتند،رفتند در آن خانه که بینند خدارا
                                             بسیاربجستند خدارا، ندیدند
 چون معتکف خانه شدند ازسر تکلیف
                                            ناگاه،ناگاه خطابی هم ازآن خانه شنیدند
 که ای خانه پرستان که ای خانه پرستان
                                            چه پرستید گل وسنگ؟
              آن خانه پرستیدکه پاکان طلبیدند!!!

   ما زبالاییم وبالا رویم
                                ما زدریاییم و دریا رویم 
  مااز اینجاو از آنجا نیستیم 
                              ما زبی جاییم وبی جا میرویم
   کشتی نوح در طوفان روح
                              لاجرم بی دست وبی پامی رویم
   هم چوموج ازخود بر آوردیم صبر
                              بازهم باز هم درخودتماشا می رویم 
     اختر ما نیست دردور قم
                                 لا جرم فوق ثریا می رویم
                                                                         ما زبالاییم بالامیرویم!!!!!

      سلام مدت زیادی بود که دست به قلم نزده بودم که آهنگهای رنگین زندگی باری دیگر مرا به نوشتن وا داشت تا این که باری دیگر کلمات را در کنار یکدیگر قرار دهم و به مهمانی الفبا بروم.
      روزی از کنار رودی می رفتم دلم بد جوری گرفته بود که صدای دخترکی را شنیدم که گریه می کند و از می لرزد!!!!او را در آغوش گرفتم (چهره ی معصوم و پاکی داشت) اشکهایش مرا به یاد خاطراتم، گذشته ام می انداخت می خواستم با گریه هایش گریه سر دهم که نگاه های مظلومانه ی او به من را از این کار وا می داشت!!!اشکانش را پاک کردم و او را به ناچار همسفر خود و پاهایم ساختم.
      از رودخانه ای می گذشتیم که بر سر راهش سنگی قرار داشت پای دختر کوچولو در بین آن گیر کرد او پریشان بود و مدام به من چشم دوخته بود آن سنگ را به کنار رودخانه هل دادم  او را در آغوش گرفتم بدنم را از شدت خوشحالی می فشرد.تازه آن موقع بود که سنگ نیز دست به آه و ناله بر داشت.
     همان طور که من و دختر کوچولو خود را به جاده ی سر نوشت سپرده بودیم ناگاه از شدت خستگی هنگامی که زیر بید کهنه سایه گرفته بودیم، او از دردهایش و اینکه چگونه در زیر بار مشکلات سر خم کرده است  می گفت.!!!!
    همان طور که پیش می رفتم به خودم و مشکلاتم امیدوار تر می شدم تا هین که به انتهای جاده ی زندگی رسدیم فهمیدم که چقدر مشکلات من کم است و فهمیدم آن دختر کوچک فرشته ای بود برای من تا اینکه با کمک او بی آنکه خودم بدانم جاده های سخت زندگی را پشت سر بگذارم او مرا به مقصد واقعی رساند.اما چه زود رفت و من چه دیر فهمیدم که او(همان فرشته ی کوچک غربت)نجات دهنده ی من بود،وگر نه........................................!!!!
                                                                                نظر یادتون نره!!!!!