سلام مدت زیادی بود که دست به قلم نزده بودم که آهنگهای رنگین زندگی باری دیگر مرا به نوشتن وا داشت تا این که باری دیگر کلمات را در کنار یکدیگر قرار دهم و به مهمانی الفبا بروم.
      روزی از کنار رودی می رفتم دلم بد جوری گرفته بود که صدای دخترکی را شنیدم که گریه می کند و از می لرزد!!!!او را در آغوش گرفتم (چهره ی معصوم و پاکی داشت) اشکهایش مرا به یاد خاطراتم، گذشته ام می انداخت می خواستم با گریه هایش گریه سر دهم که نگاه های مظلومانه ی او به من را از این کار وا می داشت!!!اشکانش را پاک کردم و او را به ناچار همسفر خود و پاهایم ساختم.
      از رودخانه ای می گذشتیم که بر سر راهش سنگی قرار داشت پای دختر کوچولو در بین آن گیر کرد او پریشان بود و مدام به من چشم دوخته بود آن سنگ را به کنار رودخانه هل دادم  او را در آغوش گرفتم بدنم را از شدت خوشحالی می فشرد.تازه آن موقع بود که سنگ نیز دست به آه و ناله بر داشت.
     همان طور که من و دختر کوچولو خود را به جاده ی سر نوشت سپرده بودیم ناگاه از شدت خستگی هنگامی که زیر بید کهنه سایه گرفته بودیم، او از دردهایش و اینکه چگونه در زیر بار مشکلات سر خم کرده است  می گفت.!!!!
    همان طور که پیش می رفتم به خودم و مشکلاتم امیدوار تر می شدم تا هین که به انتهای جاده ی زندگی رسدیم فهمیدم که چقدر مشکلات من کم است و فهمیدم آن دختر کوچک فرشته ای بود برای من تا اینکه با کمک او بی آنکه خودم بدانم جاده های سخت زندگی را پشت سر بگذارم او مرا به مقصد واقعی رساند.اما چه زود رفت و من چه دیر فهمیدم که او(همان فرشته ی کوچک غربت)نجات دهنده ی من بود،وگر نه........................................!!!!
                                                                                نظر یادتون نره!!!!!